ΙΔΡΥΤΕΣ
Μαρία Ρουτσίν - Ντυπρέ
Γεννήθηκε στην Οδησσό στις 25 Νοεμβρίου 1883. Οι γονείς της, εγκαταλείποντας την Ρωσία των Τσάρων, κατέληξαν στο Παρίσι και εκεί πέρασε την παιδική της ηλικία η Μαρία, ζώντας καθημερινά το θέαμα της ανθρώπινης δυστυχίας της εργατικής τάξης του Παρισιού.
Τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής εκείνης και ιδιαίτερα η υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας, την έκαναν να συνειδητοποιήσει πολύ νωρίς την αποστολή της.
Με τον Ευγένιο Ντυπρέ, τον σύζυγό της, έκανε πολλά ταξίδια στην Αίγυπτο όπου ήρθε σε επαφή με Διδασκάλους των Φιλοσοφικών Σχολών της Ανατολής. Εκείνη την περίοδο προσέγγισε τα μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα.
Το πεφωτισμένο Πνεύμα της, συνέλαβε ένα αξιοσημείωτο έργο, όπου η Σοφία μπορούσε να γίνει πραγματικά ενεργή, προσβάσιμη σε όλους, ευεργετική για τον καθένα, προικίζοντας το Τάγμα μας με μία διδασκαλία βασισμένη στην Αγάπη.
Λίγο καιρό μετά την ίδρυση του Τάγματος, μετέβη στο Παρίσι όπου και απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 1918.
Δημήτριος Πλάτων Σεμελάς
Γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1884 στην Σηλυβρία, μικρή πόλη στην θάλασσα του Μαρμαρά δυτικά της Κωνσταντινούπολης.
Κατά τα έτη 1907-1909 φοιτούσε στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και συγχρόνως μυήθηκε από τον τελευταίο μυημένο Διδάσκαλο της Ανατολής των Ροδοσταύρων, την μύηση που προορίζετο ειδικά γι' αυτόν.
Στη συνέχεια, κατά το 1909, μετέβη στο Κάιρο όπου οδηγήθηκε προς το Τάγμα των Μαρτινιστών και ίδρυσε μια Μαρτινιστική στοά, την Στοά της Εσσενίας.
Σε αυτό το μυητικό σχήμα μεταδόθηκαν οι πρώτες Ανώτερες Διδασκαλίες του, με σκοπό να διαφωτίσει τους μαθητές πάνω στο Μεγάλο Βιβλίο της Φύσης, ώστε να γνωρίσουν τους Νόμους της που θα μπορούσαν να τους χρησιμεύσουν στο μέλλον.
Το έργο του ήταν πολύπλευρο, αλλά κατά προτεραιότητα, βοήθησε την Μαρία Ρουτσίν στην ίδρυση του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού. Και μετά την πρόωρη απώλειά της, σεβόμενος την υπόσχεση που της είχε δώσει, διηύθυνε το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού ανελλιπώς μέχρι του θανάτου του στις 6 Αυγούστου 1924.
Στο διάστημα αυτό εμπλούτισε το Έργο της με διδασκαλίες προερχόμενες από την ορφική παράδοση και την παραδοσιακή ροδοσταυρική μύηση αφού την διασκεύασε και την προσάρμοσε στο πνεύμα και τη νοοτροπία της εποχής μας.
Ήταν αρχηγός των Αδελφών της Ανατολής, της πανάρχαιας αυτής Παράδοσης, που αποτελούσε το άδυτο της Αλήθειας. Η δοξασία της επιθυμεί να καταστήσει το άτομο ένα όν υπεύθυνο και με συνείδηση των νόμων της δημιουργίας.
Στο Έργο του Δημήτρη Σεμελά προεξάρχει η Σοφία, ενώ στο Έργο της Μαρίας Ρουτσίν η Αγάπη. Η αρμονική συνένωση των δύο αυτών έργων εκφράζεται και συμβολίζεται στο όνομα και στο έμβλημα του Τάγματος.
Συμβολικά, ο Αετός αντιπροσωπεύει την Σοφία που αναπτύσσει ο μυημένος μέσα του δια της προσωπικής του εργασίας και ο Κρίνος συμβολίζει την Αγάπη που οι μυημένοι δεσμεύονται να διαχύσουν στους κόλπους της ανθρωπότητας.
ΔΙΑΔΟΧΟΙ
Ευγένιος Ντυπρέ (διηύθυνε το Τάγμα από το 1924 έως το 1945)
Σύζυγος της Μαρίας Ρουτσίν, ιδρύτριας του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού, αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στον Διδάσκαλό του, τον οποίον υπεραγαπούσε. Έζησε αυτή την μεγάλη πνευματική περιπέτεια από την αρχή και συμμετείχε σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της ίδρυσης.
Άνθρωπος με αξεπέραστη ευρυμάθεια και αξιοθαύμαστη εξυπνάδα, ήταν προσανατολισμένος αποκλειστικά στα πνευματικά ζητήματα. Παρέλαβε την διεύθυνση του Τάγματος ως Ύπατος Μεγάλος Ταξιάρχης, σύμφωνα με την τελευταία θέληση του Δ.Π. Σεμελά το 1924. Αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην οργάνωση και ανάπτυξη του Τάγματος, υπογραμμίζοντας την κοινωνική διάσταση του έργου, σύμφωνα με την επιθυμία των Ιδρυτών του.
Πραγματοποίησε μια εξαιρετική ταξινόμηση των διάσπαρτων διδασκαλιών σε ενότητες, εξέδωσε το "Εγχειρίδιο Μυητών" για να καθοδηγήσει τα μέλη και κατόρθωσε να εγκαταστήσει έναν σημαντικό ταγματικό πυρήνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, που συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Γεώργιος Αγάθος (διηύθυνε το Τάγμα από το 1945 έως το 1958)
Σύμφωνα με την διαθήκη του Δ. Π. Σεμελά, ο οποίος είχε μεριμνήσει να διαδεχθεί τον Ευγένιο Ντυπρέ, παρέλαβε την διεύθυνση του Τάγματος μετά τον θάνατο αυτού το 1945, και κατέστη ο τρίτος κατά σειρά, Ύπατος Μεγάλος Ταξιάρχης.
Διέμενε στο Κάιρο και συνέβαλε τα μέγιστα στην μετάφραση στην Ελληνική γλώσσα όλης της διδασκαλίας, η οποία αρχικά ήταν στα Γαλλικά και στην προώθηση της πρακτικής εφαρμογής της. Μετά τον πόλεμο, ανέλαβε μίαν αναδιαμόρφωση του Τάγματος προσαρμοσμένη στη νοοτροπία της εποχής.
Ακούραστος εργάτης, εμπλούτισε τις διδασκαλίες των ιδρυτών με πεφωτισμένα σχόλια επί της προσωπικότητας. Από το 1955 μαζί με όλα τα μέλη του Τάγματος της Αιγύπτου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αλλά μοίραζε την πνευματική του δραστηριότητα μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Απεβίωσε το 1958, αφού είχε ορίσει την Μαγδαληνή Βέιλ, υψηλόβαθμο στέλεχος στη Γαλλία, ως Υπάτη Μεγάλη Διδασκάλισσα, συνδιευθύνουσα του Τάγματος και τον Βασίλειο Γουλέττα, ως διαδόχους του.
Μαγδαληνή Βέιλ (διηύθυνε από το 1958 έως το 1999)
Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Τάγματος και ο τελευταίος και μακροβιότερος μάρτυρας, από αυτούς που συμμετείχαν ενεργά στον πρώτο πυρήνα της ιδρυτικής περιόδου του. Έγινε προσωπική γραμματέας του Συνιδρυτή του Τάγματος Δημήτρη Σεμελά τον Απρίλιο του 1919 και ένα χρόνο περίπου αργότερα, τον Μάιο του 1920, ονομάστηκε Γενικός Μυητής του Τάγματος. Επιφορτισμένη με αυτά τα καθήκοντα συνόδευσε τον Διδάσκαλο στο Κάιρο, και έμεινε κοντά του καθ' όλη τη διάρκεια της πολύμηνης διαμονής του εκεί.
Τα περισσότερα κείμενα έχουν καταγραφεί καθ' υπαγόρευσή του, από το χέρι της. Συμμετείχε ενεργά στο ξεκίνημα των νεοσύστατων μυητικών σχηματισμών και υπήρξε μέχρι τον θάνατό της θεματοφύλακας της ορθοδοξίας του πνεύματος του Τάγματος.
Μαζί με τον σύζυγό της, Μεγάλο Ταξιάρχη Ρομπέρ Βέιλ, αφιέρωσαν την ζωή τους στον Διδάσκαλο και στο Τάγμα, για την διαιώνιση του Έργου του.
